Wyścig na tysiąc mil

Od wtorku 17 czerwca do soboty 21 czerwca we Włoszech odbył się, jak co roku, popularny wyścig o nazwie 1000 Miglia. To mające niemal stuletnią tradycję wydarzenie, zrzesza kierowców i fanów motoryzacji nie tylko z Italii, ale z całej Europy i świata.

Jeden z samochodów tegorocznego wyścigu

Mille Miglia to historyczny włoski wyścig samochodowy, zainicjowany w 1927 roku, który odbywa się na trasie o długości - jak sama nazwa wskazuje - około 1000 mil (1600 km) między Brescią a Rzymem i z powrotem. Obecnie jest to rekonstrukcja zabytkowych samochodów, które przemierzają Włochy, podtrzymując ducha oryginalnej rywalizacji. Rajd został wymyślony przez Giovanniego Canestriniego, Franco Mazzottiego, Aymo Maggiego i Renzo Castagneto, w celu uczczenia pasji do silników i otoczenia Brescii. Do pierwszej takiej rywalizacji doszło 26 marca 1927 roku, ze startem i metą właśnie w tym lombardzkim mieście. Wyścig, charakteryzujący się deszczem, mgłą i drogami gruntowymi, wystawił kierowców na próbę. Zwycięzcami zostali wówczas Nando Minoja i Giuseppe Morandi z O.M. 665 Superba. Mille Miglia, do 1957 r., było zawodami szybkościowymi, w których rywalizowali najwięksi kierowcy i najbardziej prestiżowi producenci samochodów tamtych czasów. Wyścig był naznaczony licznymi wypadkami, w tym poważnym w 1938 r., który doprowadził do zawieszenia edycji rok później, a następnie do przerwy w czasie II wojny światowej. Odtworzono go dopiero w roku 1982 z nową formułą rajdu samochodów historycznych.

Obecnie Mille Miglia to regularny wyścig zabytkowych aut, który odbywa się co roku w maju lub czerwcu, przecinając Włochy i przyciągając entuzjastów z całego świata. Rajd jest uważany za dziedzictwo historyczne i kulturowe, symbol Czerwonej Strzały i włoskiej doskonałości w świecie motoryzacji.

Wyścig 1000 Miglia słynie z malowniczej trasy prowadzącej przez Włochy oraz pionierskiego i innowacyjnego ducha - elementów, które czynią go wydarzeniem jedynym w swoim rodzaju. Należy jednak zauważyć, że nie jest to już tylko ściganie się dwuśladami, ale prawdziwe „wędrowne muzeum” zabytkowych samochodów, jak zdefiniował je Enzo Ferrari. Droga, która wije się przez około 1600 kilometrów, przebiega przez różne włoskie regiony, dotykając historycznych miast i zapierających dech w piersiach krajobrazów.

Widzowie oczekujący przyjazdu maszyn

Oprócz głównych zawodów, odbywają się również wydarzenia powiązane, takie jak Ferrari Tribute 1000 Miglia, poświęcone samochodom firmy Maranello, oraz 1000 Miglia Green, skierowane w stronę samochodów hybrydowych i elektrycznych. Ponadto Red Arrow dało początek kilku nagrodom, w tym „Spirit of 1000 Miglia”, która docenia samochody, które najlepiej ucieleśniają ducha rywalizacji. Zwłaszcza Brescia, główne miasto tego rajdu, organizuje pokazy i inne atrakcje towarzyszące sportowej rywalizacji, chcąc uczcić wyścig poprzez wzbogacenie doświadczeń uczestników i publiczności. Wydarzenie to wciąż się odnawia, mocno trzymając się jednocześnie tradycji. Jego sława i urok sprawiają, że jest ambasadorem włoskiej perfekcji na świecie.

Format imprezy, trzeci rok z rzędu, obejmował 5 dni i nawiązywał do legendarnych wyścigów przedwojennych, przebiegając trasą w kształcie „ósemki”, podobną do tej, którą pokonywano podczas pierwszych 12 edycji wyścigu.

We wtorek 17 czerwca ponad 430 samochodów dopuszczonych do wyścigu przejechało przez Desenzano, Sirmione, Weronę, Bovolone i Ferrarę, aby następnie zakończyć dzień wyścigów w San Lazzaro di Savena, gminie w metropolii Bolonia.

Werona przygotowywana na postój kierowców

Tak się przypadkowo złożyło, że przebywałem akurat w tym dniu nad jeziorem Garda i w miejscowości Sirmione mogłem z bliska przyglądać się motoryzacyjnym zawodom. Zanim zdążyłem dotrzeć do centrum, od razu rzuciła mi się w oczy polityka podporządkowania całej miejscowości pod krótki, acz efektowny przejazd maszyn. Lokalni policjanci kierujący wtenczas drogowym ruchem, nie dopuszczali przyjezdnych do skorzystania z parkingów nad akwenem, wyganiając ich na nieobjęte trasą zmagań obrzeża. W każdy inny dzień można podjechać niemal pod sam zamek Scaligero, stanowiący symbol zjawiskowego miasteczka. W każdy, ale nie ten jeden.

Ogromne zainteresowanie uroczystością czuć zresztą było niemal na każdym kroku. Restauracje, które na ogół oferowały stoliki we wnętrzu lokalu lub jego pożądanej części z widokiem na akwen, tym razem wystawiły swoje meble również na chodniki, zaspokajając oczekiwania pragnących widzieć wszystko z bliska klientów. W tym celu każdy stół nakryty białym obrusem i opatrzony stosowną do okoliczności chorągiewką z czerwoną strzałką i białym napisem, uginał się od kieliszków, przekąsek oraz schłodzonych szampanów.

Tak jak wspomniałem, towarzystwo zawitało iście międzynarodowe. Oprócz włoskich, widziałem rejestracje: niemieckie, austriackie, czeskie, brytyjskie, belgijskie, słowackie, niderlandzkie, szwajcarskie, słoweńskie i wiele innych. Ryk silników i prezencja niecodziennie widywanych aut, stanowiły wspólny język dla pozdrawiających się wzajemnie kierowców i obserwatorów. Huczne zdarzenie niemal na cały dzień sparaliżowało przemieszczanie się po drogach, ale wzbudziło przy tym szczerą ciekawość wśród osiadłych nad pięknym jeziorem.

Drugiego dnia załogi zmierzyły się z przełęczami Raticosa i Futa. Po przejechaniu przez Prato i Sienę, samochody o zachodzie słońca dotarły do Rzymu, po czym wróciły na północ. Po przebyciu połowy trasy, która wypadła w stolicy, uczestnicy "Freccia Rossa" (inna nazwa tego wyścigu) byli w Orvieto, Foiano della Chiana, Arezzo, i San Marino, a metę trzeciego etapu oznaczono w Cervia-Milano Marittima.

Przystanek na Piazza del Campo w Sienie

Czwartego dnia najpiękniejszy wyścig na świecie przeciął Włochy ze wschodu na zachód: startując ponownie z Cervii, 1000 Miglia 2025 dotarł do Forlì, zanim przeciął Apeniny w Empoli, gdzie spotkał się z pokonaną dwa dni wcześniej drogą na zjeździe w kierunku Rzymu. Utrzymując kurs na zachód, Red Arrow (ta angielska nazwa pochodzi od charakterystycznej czerwonej strzałki namalowanej na wystawionych do rywalizacji samochodach, charakterystycznego symbolu zawodów) najpierw dotarł do Pontedery, a następnie na wybrzeże Morza Tyrreńskiego z przejazdem przy Akademii Marynarki Wojennej w Livorno; aby następnie wznowić wspinaczkę przez Viareggio i Przełęcz Cisa, i zamknąć przedostatni etap w Parmie przed przybyciem do Brescii.

Ostatniego dnia rankiem wyruszono z Parmy, zmierzając w stronę celu. Kierowcy minęli po drodze Cremonę, Soncino, rejon Franciacorty (Travagliato, Gussago), by wreszcie finiszować w Brescii przy Viale Venezia. Zwycięzcami zawodów zostali w tym roku, już po raz szósty z rzędu, Andrea Vesco i Fabio Salvinelli, reprezentujący Alfę Romeo. Zresztą wszystkie trzy duety, które skończyły rywalizację na podium, zaufali tej turyńskiej marce. Zwieńczeniu zmagań w Lombardii towarzyszyła uroczysta atmosfera, parada przy udziale publiczności, oraz wydarzenia towarzyszące, m.in. festiwal muzyczny.

Chorągiewka będąca symbolem wyścigu

Trasa jak zawsze pełna była malowniczych włoskich krajobrazów, zabytkowych miast i przełęczy, co tylko podkreśla historyczną wartość tego rajdu. Z pewnością jednak ta konkretna, niedawno zakończona edycja, zapisze się w pamięci jej uczestników oraz świadków na długo, ze względu na swoją wyjątkowość. Nastąpił bowiem powrót do legendy sprzed 1938 roku, dzięki wyznaczonej drodze w formie ósemki, łączącej północ, południe, wschód i zachód Włoch.

Mille Miglia 2025 była nie tylko zmaganiem czasowym, ale także hołdem dla motoryzacyjnej historii – dynamiczna, piękna i bogata w emocje. Szósty z rzędu triumf Vesco i Salvinellego w kultowej Alfie Romeo potwierdza ich dominującą postawę, a równoległe klasyfikacje – Ferrari Tribute i 1000 Miglia Green – podkreśliły różnorodność i atrakcyjność tego wydarzenia.